Η Τελευταία Εκδίκηση [4/5]

Πριν από το «Oldboy» και την «Εκδίκηση μιας Κυρίας», ο Τσαν-Γουκ συστήνονταν στο παγκόσμιο κοινό με τούτο το φιλμ που προέκυψε να είναι το πρώτο μέρος της περίφημης τριλογίας της εκδίκησης. Ήδη ήξερα τη δουλειά του Κορεάτη σκηνοθέτη από το «Joint Security Area» και έμπαινα σε μια λονδρέζικη αίθουσα με τις καλύτερες προθέσεις. Το αποτέλεσμα ήταν η αρχή μιας σχέσης σχεδόν ερωτικής με το σινεμά του, εμπειρία που μοιραστήκατε όλοι σας ύστερα από τη διανομή των επόμενων φιλμ του.

Ίσως το πιο μίνιμαλ μέρος της τριλογίας, η «Τελευταία Εκδίκηση» φανερώνει τα πρώτα δείγματα μεγαλείου του Τσαν-Γουκ μέσα από μια ιστορία «μονταρισμένη» αριστουργηματικά στο χαρτί, εκτελεσμένη ψυχρά και δίχως φιγούρες μπροστά από το φακό και σερβιρισμένη σα γρονθοκόπημα που μοιάζει με... γαργάλημα στον θεατή! Μια τυπική υπόθεση απαγωγής ανηλίκου «στραβώνει» όταν το κοριτσάκι πεθαίνει από αμέλεια των απαγωγέων. Ο πατέρας που το μεγάλωνε μόνος και έχει την καλή θέληση να δώσει τα λύτρα βρίσκεται προ εκπλήξεως, νιώθει τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του και συνεχίζει να ζει με μοναδική επιθυμία να εκδικηθεί πέρα από τα όρια του νόμου.

Πιο βίαιο και πιο εκκεντρικό από την όλη τριλογία, το φιλμ συνδυάζει με εξαιρετικό τρόπο την τραγικότητα ενός ήρωα που λες και γύρισε από το θάνατο για να σκορπίσει γύρω του περισσότερο θάνατο, ενώ παράλληλα διχάζει με τον πιο ύπουλο τρόπο τη σχέση ταύτισης του θεατή με τον εκπρόσωπο του καλού. Απαγωγέας και γονέας παίζουν τα νεύρα σου σα μπαλάκι στο τερέν, βάφοντας τα χέρια τους με αίμα δίχως σταματημό, αφήνοντάς σε να αιωρείσαι στο κενό της αμφιβολίας. Είναι και οι δύο ανθρώπινα κτήνη που διαρκώς αποποιούνται της όποιας αθωότητας και αιτίας για τις πράξεις τους. Είναι δύο ένοχοι με ελαφρυντικά... συμπόνιας που, μοιραία, οδηγούνται σε ένα μονοπάτι θανάσιμο απ’ όπου κανείς δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω. Προφανέστατα.

Η αφήγηση της ταινίας θυμίζει mainstream ντετεκτιβίστικο θρίλερ, το body count δε σηκώνει αστεία (ειδικά στις γραφικές σκηνές φόνων σε ένα αυτοσχέδιο χειρουργείο) και το σενάριο αποτελεί υπόδειγμα πολυπλοκότητας χαρακτήρων, ανατροπών και συμπτώσεων σατανικά προμελετημένων. Στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών βασιλεύει μια απάθεια μοναδική σε στιλ, που καταλήγει να δείχνει σα ρεσιτάλ υποκριτικής κάτω από τη σάρκα! Το φινάλε στο ποτάμι αποτελεί σκηνή ανθολογίας, τόσο άγριο και λυρικό μαζί που σου παγώνει το αίμα στις φλέβες κανονικά. Και η ετυμηγορία, η πραγματικά τελευταία εκδίκηση, έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις.

Στα όρια του κωμικού και του τρομακτικού, με ολίγη από δράμα με κορυφώσεις σπαρακτικές, το φιλμ θα μπορούσε να παρομοιαστεί με θάλαμο βασανιστηρίων και τίμημα θανάσιμα αμοραλιστικό που πρέπει να γίνει μάθημα στο θεατή. Ναι, όταν κάποιος σου βγάζει το μάτι θέλεις κι εσύ να εκδικηθείς με τον ίδιο τρόπο. Ισοφάριση δε θα βρείτε. Η δικαιοσύνη δεν πρόκειται να φέρει την ικανοποίηση. Γι’ αυτό κι εσείς θα συνεχίζετε. Μέχρι να τυφλωθείτε ολοκληρωτικά. Αυτό είναι το μήνυμα του Τσαν-Γουκ Παρκ. Οι πιθανότητες να ριγήσετε από τη φρίκη είναι ίδιες με εκείνες που λένε πως θα γελάσετε. Να θυμάστε μονάχα την παλιά παροιμία καθώς θα πλησιάζει το τέλος. Εκεί αποκλείεται να μη μειδιάσετε. Με τα μάτια μισόκλειστα...

Boksuneun naui geot [2002] / για την Athens Voice